Over een ervaring gesproken! :)

Zaterdag (14/05/2016)
Ik werkte de hele dag voor school. Als bijkomende opdracht voor onze bachelorproef moeten we een handelingsplan uitschrijven over een kind dat we begeleid hebben tijdens onze stage. Een heel werk, maar ik vind het wel een interessante opdracht omdat je zo, de doelstellingen die je hebt gesteld, nog eens een keer uitgebreid kan uitschrijven. Op deze manier leer je goed na te denken over de doelen waar je aan hebt gewerkt en kan je reflecteren over de effectiviteit van deze doelen.

Na een aantal uren achter de laptop te hebben gezeten, besloten Sara en ik om even een wandeling te gaan maken. We wandelden naar een grote Chinese winkel in de buurt om nog wat spullen te kopen voor de stageschool van Sara. Zij had een mooi initiatief genomen om een man te helpen die het financieel niet makkelijk heeft. Deze man verblijft in een rusthuis, maar beschikt niet over voldoende financiële middelen om hygiënische spullen voor zichzelf te kopen. Daarnaast heeft hij al een zware familiale situatie te verduren gekregen en kan hij wel een opkikkertje gebruiken.

Eenmaal terug van de winkel genoten we nog even van het zonnetje. De zon is kostbaar in de regentijd dus profiteren van het moment waarop hij is schijnt is zeker een must :)

De zon besloot na 10 minuten weer te verdwijnen achter de donkere regenwolken. Jammer, dan maar overgang naar de schoonmaak van het appartement. Hier in de tropen waait er van alles en nog wat je huis binnen dus regelmatig poetsen is geen overbodige luxe.

Omdat we al goed gewerkt hadden voor school trakteerden we onszelf op een gezellig avondje uit. We gingen naar 't Vat om er een lekkere smoothie te drinken.

Daarna kwam de eeuwig vrolijke Gioia ons vergezellen. We wandelden naar 't Zin waar we genoten van een fris biertje bij het koele zwembad :)

Met de voetjes in het water :)

Zondag (15/05/2016)
Eerst en vooral, uitslapen! Ik begin de vermoeidheid toch wel te voelen met de onregelmatige stage uren. Ik heb zelf nood aan een vast ritme en dat heb ik hier de laatste maanden niet meer gehad omdat ik stage liep op verschillende instellingen en de stage uren dagelijks verschilden van elkaar.

Nadat ik lekker had ontbeten, nam ik mijn laptop er weer bij. De laatste hand leggen aan mijn handelingsplan en alvast beginnen aan de volgende opdrachten. Alles netjes op schema zoals ik het graag heb :)

Het was de hele dag nog slecht weer. 's Avonds viel de stroom ineens uit. 2 uur lang zaten we zonder stroom. Omdat ik bezig was met het invullen van mijn leerlingendossiers van de zorgklas kwam dit niet zo goed uit. We staken een kaarsje aan en Sara besloot me te helpen met het schrijven van de dossiers zodat het wat beter opschoot.

Maandag (16/05/2016)

Vroeg opstaan want vandaag was het tijd voor een vergadering met alle stagiaires van het team. Met onze bachelorproef in het vooruitzicht moesten er duidelijke afspraken en taakverdelingen gemaakt worden. We spraken allemaal samen af om te brainstormen over onze bachelorproef en het onderwerp verder uit te diepen.

Na de vergadering legde ik me even neer. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt of ik de laatste dagen maar weinig energie heb. Ik slaap goed, maar ben 's morgens wel al meteen achter mijn laptop bezig met opdrachten voor de hogeschool. Misschien moet ik toch maar wat meer tijd tussendoor nemen om even wat te ontspannen. Een slechte eigenschap van mij om me aan het strakke schema van mezelf te willen houden. Alles is dan ook al bijna af, maar toch, ik moet wat opletten :)

Dinsdag (17/05/2016)

Tijd voor een nieuwe uitdaging! Normaal gezien zou ik deze week een paar dagen naar Nickerie trekken om vrijwilligerswerk te gaan doen in een kindertehuis voor kinderen met een beperking. Jammer genoeg belde de mevrouw die het allemaal zou organiseren een paar dagen voordien af. Ik vond het zo jammer omdat ik er zo naar uit had gekeken! Ik zou mezelf niet zijn als ik niet bij de pakken bleef zitten en zelf op zoek ging naar een ander kindertehuis. Ik zocht op het internet, plaatste een bericht op Facebook en na een paar uren zoekwerk kreeg ik een adres te pakken van een kindertehuis in Paramaribo. Ik vroeg Sara mee en zij zag het ook meteen zitten om deze uitdaging aan te gaan. 

Ik schreef het adres op en besloot de eerst volgende werkdag meteen naar het kindertehuis te bellen. De naam van het kindertehuis is 'Kindertehuis Betheljada'. Een tehuis in het centrum van Paramaribo waar ze kinderen opvangen met een meervoudige beperking. 

Even wat meer informatie over Kindertehuis Betheljada:

Stichting Betheljada

In 1979 begon het tehuis met de opvang van 4 jonge bewoners. Sindsdien bestond de behoefte aan 24

 uursopvang voor kinderen met een ernstige meervoudige beperking.Dankzij de hulp van vele instanties en particulieren in en buiten Suriname kon het tehuis uitbreiden en heeft het nu plaats voor 30 bewoners (dankzij een nieuwe gebouw is het momenteel weer verder uitgebreid naar 40 bewoners).

Daarnaast biedt Betheljada dagopvang aan 15 kinderen met een meervoudige beperking. De bewoners van Betheljada worden in een aangename omgeving door toegewijde verzorgsters verzorgd.

Bewoners met meervoudige beperkingen

Alle bewoners van Huize Betheljada hebben ernstige verstandelijke en lichamelijke en soms ook zintuiglijke beperkingen. Ze hebben dan ook een heel laag ontwikkelingsniveau, kunnen niet lopen, vaak zelfs niet zitten en zijn soms doof en/of blind. Ze kunnen ook niet praten en velen hebben epilepsie. Dat betekent dat ze allemaal hulp nodig hebben bij alles wat gedaan moet worden Sinds kort hebben ze elk een eigen aangepaste rolstoelen of een aangepast bionix matras. Deze matrassen bieden een comfortabele mogelijkheid van fixatie in de juiste houding. De matrassen hebben een zodanig vaste vorm dat deze geplaatst kan worden op een onderstel (op wielen dus).

Vorderingen van deze instelling

Betheljada ziet zichzelf als een lerende instelling. In de 35 jaar dat ze bestaan, hebben ze gezien dat het bieden van een liefdevolle thuis meer vraagt dan alleen goede medische en hygiënische verzorging. Ook de sociaal-agogische kant moet gewaarborgd zijn. Betheljada bevindt zich in het proces van leren om de kwaliteit van leven, het welzijnsgevoel van hun bewoners en hun familie te vergroten. Betheljada treedt meer naar buiten, ook de bewoners zelf gaan meer naar buiten en er zijn meer mogelijkheden voor wat betreft activiteiten, begeleiding en dagbesteding. Dit werkt stimulerend voor de bewoners en ook voor de medewerkers.

Hoe verliep ons bezoek aan deze instelling?

We stonden al vroeg op want om 10.00u hadden we onze eerste afspraak bij Kindertehuis Betheljada.

Even wat zoeken naar de juiste ingang, maar we vonden al snel de juiste persoon. We werden even doorverwezen naar de maatschappelijk werkster van de instelling. Zij zou beginnen met wat algemene informatie om daarna van start te gaan met een uitgebreide rondleiding doorheen de stichting.

De maatschappelijk werkster wist ons te vertellen dat het kindertehuis bestond uit een dagopvang en een 24/7 opvang. De dagopvang bestaat uit 15 kinderen. Allemaal kinderen met een meervoudige beperking. De 24/7 opvang bestaat dan weer uit 3 verschillende groepen. In deze groepen verblijven kinderen van alle leeftijden. De oudste bewoner is zelf 37 jaar oud! Deze man verblijft al vanaf zijn 2de levensjaar in de instelling. Hij is blind, doof en lichamelijk beperkt.  Het tehuis vindt dat niet enkel kinderen, maar juist ook volwassen nood hebben aan een verdere begeleiding. Een kind is nog redelijk goed te verzorgen, maar bij de verzorging van een volwassen komt er al wat meer kijken omdat deze niet meer zo makkelijk te tillen zijn. Daarom dat zij ook zeker openstaan van een verdere verzorging en hulpverlening.

Via donaties kan de instelling de bewoners voorzien van degelijke materialen. Er zijn al veel donaties geweest vanuit Nederland. De snoezelruimtes, rolstoelen, matrassen... zijn allemaal bekostigd met donaties van zowel binnen als buiten Suriname. 

Een gulle man heeft enkele maanden geleden een heel gulle schenking gedaan. Hij werd 70 jaar en wilde zijn gouden hart tonen. Hij schonk een hele som geld aan het tehuis waardoor er een nieuw gebouw ingericht is kunnen worden. Een droom voor de instelling waardoor ze nu een extra opvang voor maar liefst 10 bewoners kunnen voorzien!

Na een heel gesprek over de bewoners en begeleiding van de stichting, restte ons alleen nog een duidelijke voorbereiding op de rondleiding. Er werd ons duidelijk gemaakt dat het wel eens even schrikken zou kunnen zijn voor ons wanneer we de kinderen zagen. Kindertehuizen in België of Nederland beschikken over meer financiële middelen zoals beugels, spalken... De kinderen die in dit kindertehuis verblijven hebben het geluk niet gehad om te beschikken over deze middelen waardoor ze vaak vergroeiingen hebben. Dit als gevolg dat de ledematen in een vroege leeftijdsfase niet gespalkt zijn geweest. De maatschappelijk werkster wist ons wel te vertellen dat er sinds 2 jaar een verplichte verzekering is voor iedereen. Dit was eerst niet waardoor ouders alles uit eigen zak moesten betalen en de verzorging van het kind in het gedrang kwam. Dankzij de verzekering hebben de ouders nu de kans gekregen om meer ondersteunend materiaal te voorzien voor hun kind en tijdig naar de huisarts te kunnen gaan wanneer er een vergroeiing vastgesteld wordt. 

We waren goed voorbereid, maar wisten natuurlijk allebei niet goed wat we nu eigenlijk moesten verwachten. Met een bang hartje begon ik aan de rondleiding. Ik had mezelf al voorgenomen dat ik alles niet te emotioneel moest gaan opvatten omdat ik mezelf ken en al snel iets zielig en erg vind bij situaties waar het om kinderen draait.

Zo, even diep en en uit ademen en de rondleiding kon beginnen.

Het gebouw gaf al een goede indruk. Een gebouw van goede grootte met een verzorgd uitzicht. We zagen wel meteen dat de onderste verdieping volledig overstroomd was net zoals het speelterrein. Gelukkig bevonden de groepen zich op de bovenste verdiepingen en hadden de kinderen zelf geen hinder de waterlast.

Het vervoer voor de kinderen. Hier geen aangepaste bussen voor rolstoelpatiënten. Achter in de busjes liggen matrassen waar de kinderen op worden gelegd wanneer ze vervoerd moeten worden. De kinderen die nog recht kunnen zitten, worden vastgemaakt op een stoel met een riem. Hier schrok ik wel even van.

Je ziet hier dat de onderste verdieping volledig onder water staat.

De rondleiding begon met een bezoek aan de dagopvang. Er waren minder kinderen aanwezig dan gewoonlijk dankzij het verlengde pinksterweekend. Normaal zijn er 4 begeleidsters aanwezig in de groep om de kinderen te voorzien van activiteiten, op tijd te verschonen en te voeden. 

Sommige kinderen liggen op matrassen omdat ze niet zelfstandig recht kunnen zitten. Het meisje met de groene legging aan was zo vrolijk. Ze lachte meteen als ze je zag. Het meisje leidde aan spasmen waardoor ze vaak niet normaal kon eten omdat haar lichaam verstijfde. Daarom dat sommige kinderen er ondervoed uitzien. Niet omdat ze geen eten krijgen, maar omdat het moeilijk is om hen te voeden. Ze braken het voedsel terug uit, kunnen niet goed slikken (het voedsel wordt voor ieder kind gemixt). In Nederland of België zou zo een kind een sonde krijgen, maar in dit klimaat is dat praktisch niet haalbaar door de hygiënische gevolgen hiervan. Ook het personeel heeft vaak niet de juiste opleiding gevolgd om de kinderen in zoverre te kunnen verzorgen.

Voor de kinderen is er ook een 'snoezelkamer' ingericht. Hier kunnen ze tot rust komen. Deze kinderen zijn erg gevoelig voor prikkels en kunnen soms fel reageren. De kamer is volledig ingericht om het kind terug tot rust te laten komen.

We namen nog een kijkje in de badkamer van de kinderen en vervolgden daarna onze rondleiding. De maatschappelijk werkster bracht ons naar de eerste groep. De kinderen waren bezig met het kijken van een film. In deze klas worden er muzikale, creatieve activiteiten voor de kinderen georganiseerd. Het is een vrolijk lokaal waar de werkjes van de kinderen te zien zijn aan de muren. 

We lieten de kinderen vrolijk verder meezingen met de liedjes die afgespeeld werden via de televisie. We liepen door de gang naar de tweede groep. Hier waren er iets minder kinderen aanwezig. Het merendeel van deze kinderen kon niet zelfstandig zitten. De kinderen lagen op matrassen op de grond of op zitzakken die in de ruimte stonden. Achteraan was een begeleidster een verhaaltje aan het voorlezen aan één van de jongens. Ik vond het een mooi gebaar!

In deze leefgroep verbleef ook de oudste bewoner van het tehuis. Een 37-jarige man die zowel blind als doof was. Wanneer je hem zag liggen op één van de matrassen op de grond zou je zeggen dat hij een jaar of 10 was. Dit vond ik zelf wel even schrikken. Het meisje met het roze T-Shirt aan werd soms ook op een aangepast matras gelegd zodat ze even een betere houding kan aannemen. Haar onderlichaam was volledig schuin gegroeid.

De kinderen worden meerdere malen per dag gewassen en verschoond. Dit is echt wel een must in het warme klimaat van Suriname!

Dan was het tijd voor ons bezoek aan de laatste leefgroep. We werden ontvangen door een meisje met het Syndroom van Down. Ze kwam Sara en mij een knuffel geven en plaatste zich daarna aan een grote tafel in de groep. Deze leefgroep beschikte ook over een waterbed. De kinderen vinden het fijn om hier even op te liggen omdat ze zich dan in een meer comfortabele houding kunnen leggen. Sommige kinderen kunnen zichzelf niet omdraaien dus worden hierbij goed in het oog gehouden door de begeleidsters.

De jongen in de armen van de begeleidster heeft een waterhoofd. Normaal gezien moet dat zo snel mogelijk geopereerd worden, maar bij hem hebben ze de mogelijkheid nog niet gevonden om dit te doen. Met het gevolg dat het hoofdje van deze groeien blijft groeien. Het kind moet daarom zorgvuldig opgetild en ondersteunt worden.

Nu we alle groepen hadden gezien, nam de maatschappelijk werkster ons mee naar het gebouw waar ze nog 10 extra bewoners zouden kunnen gaan opvangen. Het gebouw is klaar en volledig ingericht sinds maart, maar de stichting heeft sinds 2014 geen subsidies meer ontvangen van de overheid waardoor ze nu dus niet zijn kunnen opengaan. Jammer, want het gebouw is volledig klaar om in gebruik genomen te worden.

We liepen langs het magazijn naar de wasruimte. Op de website van de stichting kan je zien waar de stichting vooral nood aan heeft. Er staan dingen bij zoals rijst, pampers, zeep, wasmiddel... Het magazijn wordt uitvoerig in het oog gehouden door een mevrouw die alle materialen vanbuiten kent. Wanneer een bepaalde hoeveelheid op geraakt, laat zij aan de directrice weten wat er zeker gedoneerd moet worden.

We begroetten de mevrouw van het magazijn en liepen verder naar de wasruimte. Dat zijn nog al eens wasmachines en droogkasten. Een stichting zoals deze heeft natuurlijk veel was omdat de kinderen vaak verschoond moeten worden. De grote droogkast is ook een schenking waar de stichting heel blij mee is. Tijdens het regenseizoen droogt de was heel slecht omdat het zeer vochtig is. Dankzij de wasdroger kan toch alles op tijd gedroogd worden :)

In de gangen hing er een heerlijke geur van vers bereid eten. We volgende de geur en kwamen uit in een grote keuken. Hier was een dame bezig aan het middagmaal voor de kinderen. Ze moest eerst alles bereiden en daarna mixen voor de kinderen in de blender. Dit omdat veel kinderen niet goed kunnen slikken en kauwen. De dame begint om 6 uur 's morgens met het voorbereidingen en staat alleen in de keuken. 's Middags wisselt ze van shift met een andere vrouw die dan weer begint met de voorbereidingen voor het avondeten. Een hele opgave om voor al deze kinderen eten te voorzien!

Zo, de rondleiding zat erop. We liepen samen met de maatschappelijk werkster terug naar haar bureau. We bespraken samen onze bevindingen. Voor mij is het bezoek heel goed meegevallen. Vooral omdat ik zelf een beeld in mijn hoofd had van kindertehuizen uit Roemenië. Ik had al vaker documentaires gezien op televisie en had schrik dat ik dezelfde taferelen te zien zou krijgen. Pas op, ik heb geen luxe situatie gezien, maar dat mag ik ook niet verwachten in een land als Suriname dat 30 jaar achterstaat op de ontwikkeling van westerse landen.

De maatschappelijk werkster vroeg nog aan Sara en mij waar we stage liepen. Ze had zelf al een bezoek gebracht aan de stageplaats van Sara, de Louis Braille school. Dit omdat ze in de toekomst Brailletraining wilt voorzien voor blinde patiënten. Ze was enorm geïnteresseerd in mijn stageplaats, de Kennedy Stichting. Ze wilde graag een bezoek brengen aan deze stichting omdat ze natuurlijk ook dove patiënten heeft. Ik besloot om de contactpersoon te zien tussen haar en de Kennedy Stiching. Ik heb donderdag toch nog een afspraak met de directrice en ga dan alles aan haar uitleggen zodat er een mogelijke samenwerking opgestart kan worden. Zo zie je maar dat initiatieven tot iets moois kunnen uitbloeien! Ik zou het heel knap vinden als er in de toekomst een samenwerking kan ontstaan tussen het kindertehuis en de Kennedy Stichting. Ik ga nog zoveel mogelijk proberen te regelen in de tijd dat ik nog hier ben. Ik ga het donderdag eerst allemaal bespreken met de directrice van de Kennedy Stichting en hoop dat ik zo een project op gang kan zetten. Ik ben er zeker van dat de directie open zal staan voor mijn voorstel :)

Samenvattend kan ik zeggen dat het een dag is geweest die zeker mijn ogen heeft doen openen. Het was een hele beleving met momenten waarop ik het zelf niet wilde beseffen denk ik. Het doet pijn om deze kinderen zo te zien, maar daarnaast zag ik ook dat ze in heel goede handen zijn bij Kindertehuis Betheljada. Er wordt veel gedaan met deze kinderen en de kinderen waren aan het lachen en hadden hun eigen bezigheden. Ze werden niet, om het cru te zeggen, in het hoekje gedropt zoals je het ooit op televisie ziet. De omstandigheden zouden beter zijn wanneer de stichting zou beschikken over meer financiële middelen. Hopelijk is de hele economische situatie hier in Suriname snel terug wat stabieler zodat de stichting weer eerlijke kansen krijgen om verder te groeien. 

Rest mij nog te zeggen dat ik enorm veel respect heb voor mensen die werken met kinderen ( en volwassenen) met een beperking. Ik zou het zelf echt niet kunnen. Ik zou schrik hebben om de kinderen pijn te doen en ik zou het niet van me af kunnen zetten. Ik ben blij dat ik zelf de stap heb genomen om een kijkje te gaan nemen in deze instelling. Je leert zelf na te denken over hoe goed je het als kind had en dat je je beide handen mag kussen wanneer je in een gezin terecht bent gekomen waar ze altijd met liefde voor je gezorgd hebben. Deze kinderen hebben dat geluk niet gehad. Ze zijn verstoten door hun ouders of geplaatst omdat de ouders de zorg niet meer aankonden. Deze kinderen hebben geluk gehad dat er een plaats voor hen was, maar de wachtlijst is zo lang dat alle kinderen op de lijst nooit de kans zullen krijgen om van een goede zorgelijke ondersteuning te kunnen genieten. Wie zijn wij dan om te klagen? Deze kinderen waren zo vrolijk. Zij beseffen vaak niet dat ze anders zijn. Wij zien dat ze anders zijn, maar moeten deze kinderen niet anders gaan behandelen omdat wij in een samenleving leven waar anders zijn niet altijd geaccepteerd wordt. 

De ervaringen die ik al heb opgedaan in Suriname kan ik niet meer op één hand tellen. Ze dragen stuk voor stuk bij aan mijn verdere carrière. Wie weet wat ik nog allemaal ga ontdekken over hoe de wereld in elkaar zit, maar vooral over wat ik zelf kan betekenen voor deze wereld? Op dit moment sta ik open voor alles wat er op mijn pad komt. Zoals mijn papa het zou zeggen, ervaringen zijn dingen waarmee je je eigen rugzak kunt aanvullen. Een rugzak vol belevingen die je voor de rest van je leven met je meedraagt :) 

Bij thuiskomst nog even schrikken. De brandweerwagen stond op het terrein. Eerst dacht ik dat er wel wat weggewaaid zou zijn door de hevige wind en regen van de vorige nacht, maar niets was minder waar. Het was een grote wespennest in één van de fruitbomen. Ik dacht dat de brandweermannen zich zouden gaan voorzien van een goede uitrusting en een speciale stof om de wespen weg te jagen. Nee hoor, met blote armen, brandstof en een brandende stok staken ze gewoon de hele boom in brand. Effectief was het wel! :)

Na een dag vol opgedane indrukken, besloten Sara en ik om alles even te laten bezinken. We smeerden ons goed in en genoten van het zonnetje. We plukten nog wat groenten in de groentetuin achter ons appartement en deden een mooi kleurtje op.

Toen ik even opzij keek, zag ik dat er een salamander in het beekje was gesukkeld. Reddingsteam S&C stond paraat! We namen een tuinslang en trokken het diertje langs de gladde kanten terug naar boven. Onze reddingsactie was geslaagd! :)

xCharlottex