Een dagje helpen op een school voor blinden- en slechtziende kinderen :)

Maandag (21-03-2016)
Vandaag ben ik met Sara mee geweest naar haar stageplaats.
Zij loopt stage bij blinden- en slechtziende kinderen.

We werkten samen een paasproject uit met allerlei leuke activiteiten.
Ikzelf voerde dit paasproject vorige week maandag al uit op mijn eigen stageplaats.
Omdat ik graag wilde zien wat het verschil zou zijn bij de uitvoering met doven- en slechthorenden kinderen of blinden- en slechtziende kinderen ging ik vandaag mee.

We zorgden dat we alles hadden klaar staan in zakjes zodat we meteen naar de stageplaats konden vertrekken. Toen we aankwamen werden we al vriendelijk begroet door directieleden en leerkrachten. Ik legde aan hen uit waarom ik er vandaag ook zou zijn. Ze vonden het meteen een goed initiatief en waren enthousiast over ons paasproject.

Eens dat de kinderen allemaal verzameld hadden, konden we beginnen aan de opdrachten. Ik zou helpen, Sara zou de uitleg van de opdrachten geven. Teamwork, maar met Sara in de hoofdrol en ikzelf als ondersteuning. Alles stond klaar. De dag kon beginnen! :)

De hele voormiddag deden we, samen met de kinderen, allerlei leuke activiteiten rond Pasen. Wat hebben ze genoten! Ze waren enthousiast, deden goed mee en vooral juffrouw Sara wist perfect hoe ze met deze kinderen om moest gaan. Terwijl ik het allemaal een beetje wennen vond omdat ik totaal niet bekend was met blinden- en slechtziende kinderen, wist zij heel goed hoe ze hiermee om moest gaan. Mooi om te zien!

Hieronder een klein overzicht van de opdrachten:

Opdracht 1: Loop als een paashaas met de ballon tussen je benen.

Opdracht 2: memory (een aangepaste memory met brailletekens)

Opdracht 3: eierrace met een lepel 

Opdracht 4: ballon naar de overkant brengen zonder je handen te gebruiken

Tussendoor moest er uitleg gegeven worden: "Luisteren doe je met je oren en niet met je mond", zei juffrouw Charlotte :)

Opdracht 5: een paastekening maken

Opdracht 6: zo snel mogelijk het water naar de overkant brengen

Suriname zou Suriname niet zijn als er tussendoor geen eten ter beschikking stond. Een van de leerkrachten had lekker voor ons gekookt! :)

Als laatste opdrachten moesten de kinderen de puzzel maken. Bij elke opdrachten hebben ze puzzelstukken verdiend. Deze puzzelstukken moesten ze in elkaar zetten om te weten te komen waar de paaseieren verstopt lagen.

Joepie gevonden! Iedereen kreeg een zakje vol lekkers. Met dank aan onze huisbazin die ons het snoep had gegeven.

Ik vond het zo leerrijk om een dag met deze kinderen mee te maken. Ze zijn blind, maar kunnen functioneren zoals elk ander kind. Wat worden kinderen met een beperking toch vaak onderschat. Door hen anders te behandelen, gaan ze zich ook anders voelen en laat nu net dat iets zijn wat ik tegen wil gaan. Ik merk het ook op mijn eigen stageplek. Vanaf dag één heb ik de kinderen behandeld zoals ik de kinderen in België behandel. Ok, je moet volledig anders met doven of blinden communiceren, maar er zijn zoveel kleine dingen waardoor je perfect met deze kinderen aan de slag kunt gaan.

Wat me vandaag opviel was, dat de kinderen elkaar super goed hielpen. Een slechtziend kind hielp telkens een blind kind. Ze namen elkaar bij de hand, riepen wanneer er een obstakel was... Een mooi gebaar van de kinderen! Ik vroeg regelmatig dingen omdat het mij zo interesseerde de kinderen bezig te zien. Soms was het net alsof het kind gewoon zag, maar als ik dan nog een keer keek, liep het kind weer ergens tegenaan waardoor het dus duidelijk niets zag. Raar vond ik dat. Ik vroeg dit een keertje na en nu bleek dat dit wel degelijk kon! Er zijn kinderen die niet blind zijn door een aandoening aan de ogen zelf, maar aan de hersenen. Door een fout in de hersenen worden er soms bepaalde beelden niet doorgegeven. Het kind kan dus soms zien, maar dan ineens kan het visuele gedeelte uitvallen waardoor het voor een onbepaalde tijd niets meer ziet.

Weer een ervaring rijker!

Na een leuke afsluiting fietsten we weer naar het huis. We aten wat en fietsen daarna naar een kledingwinkel om iets te kopen om aan te doen tijdens Holi Pagwa. Dit is een feest van de Hindoes dat komende woensdag gevierd wordt. Je kleed je dan in het wit en er wordt gekleurd poeder in het rond gegooid. We zochten wat uit en reden weer richting huis. Uitgeteld, want het was heeeeeel warm vandaag! We besloten dan ook om niet meer buiten te komen.

Het was een leuke dag vol nieuwe elementen waar ik zeker weer uit heb bijgeleerd! :)

xCharlottex

Dinsdag (22-03-2016)
Wat een dag! Opgestaan door een smsje van de huisbazin. Er was iets in België gebeurd en ze wilde weten of onze familie veilig was. Wow, dat was verschieten! Ik denk dat ik nog nooit zo snel uit mijn bed ben gekomen. Sara was ook al wakker en had al een telefoontje gekregen waarin er gezegd werd dat er een aanslag was gepleegd.

Ik nam meteen mijn laptop bij de hand en zette de televisie aan. Wat was er toch allemaal aan de hand? De gruwel werd al snel duidelijk! Wat een beelden, wat een artikels, wat een drama! Zoiets kan en wil je gewoon niet begrijpen. Hoe kunnen mensen tot zoiets in staat zijn?

Ik ziet hier, in Suriname, een land met één van de meest talrijke en verschillende bevolkingsgroepen van de wereld. Heb ik hier al iets van haat gezien of gehoord? NEEN! Hier leeft iedereen in harmonie samen. Hindoestanen, Moslims, Christenen, Creolen... ze werken allemaal samen en niemand hoor je nog maar iets van racisme uiten. Zo hoort het ook te zijn! Momenteel zijn we allemaal maar gefocust op haat en vragen we ons af waarom mensen zoiets wreed kunnen doen. We horen het ook niet te begrijpen want wanneer we dit doen, verlagen we ons tot het niveau van de mensen die totaal, zonder enige vorm van gevoel, hun woede afreageren en uiten op onschuldige burgers.

De hele voormiddag keek ik nog naar de vele beelden die ook hier in Suriname werden uitgezonden. Zo onbegrijpelijk als je weet dat je zelf ook in die inkomhal hebt gestaan wanneer je zomers oprij op vakantie vertrok. Het vakantiegevoel werd vandaag omgezet in angst en paniek.

Om onze zinnen even te verzetten, fietsen we naar het postkantoor. Wanneer je zo ver van huis zit en je dit soort nieuws te horen krijgt, besef je des te meer wat goede vrienden en familie voor je betekenen. Niemand wilt dat er iets voorvalt met de mensen die je lief hebt. We kochten postkaartjes en besloten deze namiddag lieve tekstjes te schrijven voor onze familie.

Om even bij te komen, fietsten we naar de Zus&Zo. We aten en dronken er een kleinigheidje en bekeken onze postkaartjes nog een keer. We vertelden aan elkaar verhalen over onze families en vrienden. Een manier om alles een plaats te geven en vandaag nog eens extra aan hen te denken.

We aten een Broodje Pom. Een gezond broodje met groenten. Een Surinaamse specialiteit.

Ja hoor, er zijn ook nog mensen met goede bedoelingen! We gaven een straathond, die we naar ons huisje hadden gelokt, lekker fris water. Je had hem moeten zien drinken het arme beest.

Tijd om aan de kaartjes te beginnen. We namen plaats aan onze tuintafel en schreven vele kaartjes voor de lieve familieleden die ons door dik en dun steunen in dit grote avontuur.

's Avonds maakten we zelf nog envelopjes waar we onze kaartjes in konden stoppen. Een kleurrijk gebeuren.

Ik denk dat het vandaag voor iedereen een treurige dag was. Ik zag vele berichten verschijnen op Facebook met de vraag hoe we dit aan kinderen moeten uitleggen. Ik denk dat je zoiets niet kan uitleggen. Het enige wat je kan doen is aan hen duidelijk maken dat je liefde moet geven aan elkaar. Liefde is een wapen tegen al het onrecht dat onschuldige mensen werd aangedaan. In België, Parijs, Turkije... Zolang we steun vinden bij elkaar en vooral er ook met elkaar over kunnen praten, kunnen we onze liefde doorgeven aan elkaar! <3

xCharlottex