Dinsdag (08/03/2016)
Omdat ik had gemerkt dat een jongen, die ik had getest, ver
onder het te behalen niveau zat, besloot ik om hem te gaan observeren in de
klas. De jongen zit in groep 5 (3de
leerjaar). Er waren vandaag 14 leerlingen aanwezig in de klas. Het viel me al
op dat hij ouder was dan de andere leerlingen. Ik vroeg aan de klasjuffrouw hoe
oud hij was. Wat bleek, de jongen was al 12 jaar. Wel even schrikken. Een 12
jarige jongen in het 3de leerjaar.
Ik vroeg nog wat meer informatie over deze jongen. Hij bleek
pas laat de mogelijkheid te hebben om naar school te gaan. Hij had een lange
tijd in het binnenland gewoond en was enkele jaren geleden pas verhuisd naar de
stad. Om geen ‘achterstand’ te hebben op leeftijdsgenoten, had de school
besloten hem eerst bij zijn leeftijdsgenoten in de klas te plaatsen. Dit bleek
natuurlijk meteen al een slecht idee te zijn. Ze hebben hem dan een paar
leerjaren laten zakken. Omdat de leerkrachten steeds merkten dat hij echt niet
kon volgen, hebben ze hem telkens gewoon over laten gaan naar het volgende
leerjaar. Daardoor heeft de jongen een grote achterstand opgelopen en kan hij
helemaal niet meer volgen in de klas. Ik ben blij dat zijn klasleerkracht dit
ook inziet en samen met mij aan de slag wilt gaan om de jongen te ondersteunen.
We hebben samen overlegd waar we zeker aan moeten werken en hoe we zijn niveau
zo snel mogelijk kunnen doen stijgen. Ik vind de basiskennis nog altijd het
belangrijkste. Wanneer je niet over de basis beschikt, zal het moeilijk
blijven. Daar was de juf het mee eens. Ik heb een plan voor hem uitgewerkt dat
ik aan de juf heb laten zien. Vanaf vrijdag zal ik de jongen 2 dagen per week
uit de klas halen om samen met hem aan dat plan te werken.
Tijdens mijn observatie in de klas zag ik dat de jongen wel
heel goed meewerkte. Dat had ik persoonlijk niet verwacht omdat de zorgjuffrouw
mij had gezegd dat hij zwak was omdat hij lui was. Maar dat was totaal niet
relevant! De jongen deed zo zijn best! Wanneer de juffrouw hem een vraag
stelde, was hij wel wat zenuwachtig en verlegen, maar de juffrouw stimuleerde
hem door te zeggen dat proberen beter is dan opgeven. De juf vertelde mij dat
hij zich vaak schaamt omdat hij de antwoorden op vragen niet weet. Door hem te
stimuleren en te helpen, heeft hij wel al meer zelfvertrouwen gekregen.
De juffrouw liet hem langer werken aan de oefeningen, liet
hem regelmatig aan het woord,… Ze liet hem echt deel uitmaken van het
klasgebeuren. Dat vond ik heel mooi om te zien want dat had ik wel gemist in de
klassen tijdens mijn andere observaties. In deze klas heerste er een veilig
klimaat voor de leerlingen. Iets wat ik zelf als leerkracht heel belangrijk
vind. Tijdens de oefeningen die de leerlingen moesten maken, liep ik ook rond
in de klas. Ik wilde zien op welke manier de leerlingen leerstof inoefenen
zodat ik daar zelf op kan inspelen in de zorgklas. De jongen die ik
observeerde, werkte veel trager dan de andere leerlingen, maar de juffrouw liet
hem rustig werken en ging regelmatig helpen. Je zag dat de andere leerlingen
dit gewoon waren en er geen probleem van maakte dat de juffrouw deze jongen wat
meer aandacht gaf.
Bij het vak rekenen ging het beter. Hij kon de sommen en
tafels goed. Wanneer er dan vraagstukken aan bod kwamen, liep het weer een
beetje mis. Wat ik wel logisch vind. De jongen kan niet lezen, dus wanneer hij
een vraagstuk moet ontleden, heeft hij geen idee wat er in het vraagstuk
omschreven staat (redactie).
Tijdens de zorgbegeleiding ben ik al gestart met het
behandelen van de tweeklanken met hem. Ik maakte flitskaarten met woorden op
die visueel ondersteunt werden door leuke prentjes. Op deze manier kan hij de
klanken beter onthouden en een link leggen met de prentjes. Ik doe er ook geluiden
bij (bv. de oe van oehoeh en een prentje van de uil). Grappig, want telkens
wanneer er een woord staat met de oe zegt hij: “Boek, de oe van oehoe”. De tweeklanken herhaal en flits ik elke keer
zodat het na een tijdje in het lange termijn geheugen terecht komt.
Toen de kinderen
moesten lezen, kreeg hij geen ander leesboek. Ik zag dan ook dat hij niet mee
las met de rest van de klas. Hij begon te prullen met zijn potlood en keek wat
rond in de klas. Dat vond ik wel jammer. Er was een mooie leeshoek aanwezig in
de klas met leesboeken van verschillende leesniveaus. Ik heb de boeken allemaal
bekeken en de titels opschreven met bijhorend leesniveau. Ik wil hem deze
boeken thuis laten lezen zodat hij ook thuis kan oefenen op het leren lezen. Of
dit aanslaat weet ik niet want hij is het natuurlijk niet gewoon om thuis te
oefenen. Maar als je niet probeert, weet je het niet. Wat me wel aangreep was,
dat de leesboeken van de kinderen gekaft waren met reclamefolders of
krantenpapier. Terwijl ik tijdens stages in België zie dat ieder kind een leuk
en fleurig kaftpapier rond de boeken heeft, was dit wel een enorm contrast vond
ik. Ik weet dat ik als kind ook altijd uitkeek naar het moment dat de school
weer begon en ik samen met mijn ouders naar de winkel mocht om een leuk
kaftpapiertje uit te kiezen. Je beseft hier telkens weer dat geld niet gelukkig
maakt. Het is handig wanneer je geld hebt, maar deze kinderen zijn niet anders
en ik wil hen ook niet anders behandelen want dat zou niet eerlijk zijn. Ik wil
hen laten voelen dat ik hen wel kansen geef en dat ze voor mij ook tellen. Ik
denk wel dat de kinderen, die ik begeleid in de zorgklas, dit gevoel al hebben
wanneer ze met me werken. Het geven van complimenten, ze laten vertellen wat er
scheelt, ze geruststellen,… dit doet veel bij de kinderen. Ik ben zelf een heel
empathisch persoon en empathie is een factor die je in deze school zeker moet
inzetten!
Ik denk dat een goed onderbouwde zorgbegeleiding hier echt
noodzakelijk is. Tijdens de observatie in de klas hield ik natuurlijk niet
enkel en alleen het te observeren jongetje in het oog. Ik merkte dat er veel
fouten werden gemaakt en er enkele kinderen geen idee hadden waar de les over
ging. Dit leidde natuurlijk tot ongepast gedrag omdat ze niet konden volgen en gingen
prullen met dingen op hun bank. Ik begrijp dat het niet makkelijk is in deze
school. Ze beschikken over een minimaal aanbod aan materialen en de zorgjuffen
hebben niet de juiste opleiding kunnen volgen. Financiële hulp is hier zeker
welkom. Ik ga onderzoeken wat ik voor deze school kan betekenen. Ik stond
vorige week donderdag in contact met de ‘JA-organization’. Zij kwamen vanuit
Nederland spullen doneren bij de Kennedy-Stichting. Ze namen foto’s van mijn
activiteit en ik maakte een praatje met de mevrouw van de organisatie. Na een
goed gesprek met hen heb ik kunnen regelen dat ze in contact komen met de
Doth-school. Ik hoop dat ik de contacten kan aansterken en via tussenpersonen
deze school kan gaan helpen. Een initiatief waar ik me zeker achter wil zetten!
Na de speeltijd was het weer tijd voor het lezen. De
leerlingen lazen de tekst in stilte. Daarna werden er enkele leerlingen naar
voren geroepen die vragen over de tekst moesten beantwoorden. Ze waren allemaal
zenuwachtig en spraken heel stil. Ze zeiden dat ze een beetje stress hadden
omdat ik achter in de klas zat. De juf zei dat mevrouw Charlotte en enkel was
om een kijkje te nemen in de klas en daarna ging helpen. Ik stelde hen ook
gerust dat ik niets over hen opschreef en alleen eens wilde zien hoe goed zij
hun best deden in de klas. Ze waren gerustgesteld en de vragenronde kon
beginnen. Ineens vroeg de jongen die ik moest observeren of hij ook een keertje
naar voren mocht gaan. Hij had de tekst natuurlijk niet kunnen lezen, maar de
juffrouw liet hem toch naar voren komen. Hij genoot er duidelijk van dat hij
ook eens vooraan in de klas stond. De juf stelde hem enkele vraagjes en de rest
van de klas hielp hem deze te beantwoorden. Nadien kreeg hij een applaus en
complimentjes omdat hij dit aangedurfd had. Heel mooi om te zien!
Ik vind het wel nog wennen dat er zoveel geluid is in de
klassen. Er zijn nergens ramen of deuren. Alles is open zodat de wind voor
verfrissing kan zorgen in de warme klassen. Hierdoor hoor je de andere
leerkrachten en kinderen gewoon praten, zingen… in hun eigen klas. Je moet vaak
moeite doen om de antwoorden van de kinderen te verstaan. Er zijn wil overal
tralies en hekken voor de openingen in het gebouw. Dit ter bescherming tegen
diefstal en dieren zoals apen.
Tijdens het inoefenen van de leerstof kwam er een andere
leerkracht binnen. Ze kwam juffrouw Charlotte en juffrouw Charlotte (de
klasjuffrouw van groep 5 heet ook Charlotte) een cadeautje brengen omdat het
vandaag Internationale Vrouwendag was. Dit werd ook aan de kinderen getoond. De
juffrouw legde de bedoeling van deze dag uit. De kinderen begrepen het niet zo
goed omdat ze het verschil niet goed wisten tussen Moederdag en Internationale
Vrouwendag. De juf legde uit dat elke vrouw vandaag telde en niet enkel de moeders.
Grappig, er vroeg een meisje of zij ook al een vrouw was. De juf vertelde dat
als ze goed hun best deden op school ze later een goede vrouw zullen worden.
Wel fijn om zo een lief cadeautje te krijgen!
tekst: Je bent een parel. Fijne Vrouwendag en knuffeldag.
Na een korte info over de Nationale Vrouwendag, was het tijd
voor het laatste te behandelen onderdeel van de dag: de schrijfoefening. De
leerkracht behandelde eerst de bladligging en legde de functie van de lijntjes
nog een keer uit. Dit vond ik goed, dit doen we in België ook. Ze zei dat de
letters in een woord altijd een tikspelletje spelen. De letters moeten elkaar
proberen te tikken tot het einde van het woord. Leuk! Na de uitleg van de juf
aan het bord mochten de leerlingen oefenen in hun schrift.
De juf liep samen
met mij rond in de klas om te kijken welke leerlingen er een juiste
schrijfhouding hanteerden. Wanneer er iemand niet goed op de stoel zat, werd
dit gezegd en moest de houding aangepast worden. Toen er een meisje te dicht
met haar hoofd naar het boek gericht zat zei de juf: “Je moet niet ruiken aan
de woorden hoor. Je moet er enkel naar kijken.”
De juffrouw had dit opgemerkt en liet het meisje de juiste schrijfhouding aannemen.
xCharlottex
Geen opmerkingen:
Een reactie posten