Workshop 'denken, durven, doen' op het doveninternaat :)

Maandag (11/04/2016)

De dag begon vandaag met een heldendaad. Gisteren hadden we een hond gevonden in ons washok. We dachten eerst dat hij dood was omdat hij niet reageerde en in een heel rare positie lag. Na even roepen, deed hij dan toch zijn ogen open. Ik durfde niet dichterbij te gaan kijken omdat ik het zo zielig vond. Sara ging wel kijken en zag dat de hond 2 grote open wonden had boven aan zijn nek. Er hing ook een heel vieze geur rond hem en we zagen meteen dat we moesten ingrijpen. We riepen een man die in de buurt was, maar jammer genoeg was hij niet zo behulpzaam als we dachten. Met een houten stok joeg hij de hond weg. Hij heeft de hond niet geslagen, maar sloeg hard op de grond zodat het arme beest weg zou lopen. Zo goed en zo kwaad als het ging, rende de hond weg. We hadden al meteen spijt dat we het aan deze man gevraagd hadden.

Nog de hele avond zochten we buiten naar de hond, maar we vonden hem nergens meer. Het had 's nachts ook hard geregend dus we hadden er geen goede hoop op. Maar toen Sara vanmorgen opstond om naar stage te vertrekken, zag ze diezelfde hond ineens achter de wasmachine liggen! Angstig keek het beestje uit zijn ogen. We besloten dat we hulp moesten zoeken omdat de hond het anders niet zou redden. We zochten op het internet en vonden een dierenasiel in de buurt. Omdat Sara naar stage moest vertrekken, nam ik het op mij om het asiel te contacteren en de hond in de gaten te houden. Ik had het er toch niet zo op. Ik vond het zo erg om te zien, maar schakelde mijn gevoelens even uit omdat ik wist dat ik hem moest helpen. Ik wachtte tot het asiel open was en contacteerde hen meteen. Aan de telefoon zeiden ze me dat ze op het moment geen vervoersmiddel hadden omdat ze net een andere oproep hadden gekregen. Ik moest mijn contactgegevens en adres opgeven en ze zouden met terugbellen wanneer ze meer nieuws hadden.

Echt goede hoop had ik hier niet op omdat ik het gevoel had dat me maar wat wijsgemaakt werd. MAAR na 10 minuten kreeg ik al een telefoontje. De hulp was onderweg! Ik liep voor naar de straat en wachtte hen op. Na enkele minuten stopte de auto van het dierenasiel voor de deur. 2 super vriendelijke mensen stapten uit. Ik deed eerst mijn verhaal en we gingen daarna naar de hond kijken. Ik had ondertussen een groot stuk karton voor het washok gezet zodat de hond zeker niet kon ontsnappen. De mensen van het dierenasiel bleven rustig, keken naar de wonen en besloten om hem meteen naar een dierenarts te brengen. Ik was blij dat hij in goede handen was!

Nadat ze hem hadden opgehaald, hebben ze nog enkele keren gebeld om ons op de hoogte te houden van de onderzoeken. Ze hebben hem niet moeten laten inslapen! De dierenarts heeft de wonden zuiver gemaakt. Er zaten wel honderden maden in zo bleek. Het asiel zal de verzorging verder op zich nemen en binnen 10 dagen zou de hond terug vrijgelaten worden.

Wat een geluk dat we ons dierenhart hebben laten spreken, anders had hij het niet overleefd.

Na een bewogen ochtend vertrok ik richting stage. Ik had er veel zin in en keek ernaar uit om de kinderen weer terug te zien.

Ik begon de dag met een begroeting aan de directrice. Het was een leuk weerzien. Ze vroeg me meteen hoe mij vakantie was geweest en luisterde naar de verhalen die ik te vertellen had. Daarna sprak ik met haar nog even over de materialen die er opgestuurd zijn vanuit België. Ik zal dit mee coördineren. De materialen zullen tussen 9 mei en 13 mei arriveren. Dit zal een grote hulp zien voor de Kennedy Stichting, de Louis Braille school en de Doth-school!

Na mijn gesprekje met de directrice begaf ik me naar mijn groep. Allemaal vrolijke gezichtjes en zwaaiende handjes kwamen mijn richting uit! Wat wil je meer dan op zo een manier ontvangen worden! Ik zette snel mijn spullen weg en begon aan de huiswerkbegeleiding. De kinderen hadden al meteen een hel pakket huiswerk meegekregen. De oudste kinderen zette ik zelfstandig aan het werk. Zij moesten ‘stillezen’ oefenen. Dit bestond uit het lezen en overschrijven van een tekst die ze in de klas al hadden behandeld.

De 3 jongste kinderen moesten de cijfers oefenen. Ze moesten het cijfer schrijven, daarachter het cijfer in letters geschreven en daarachter nog eens een tekening maken dat bij het cijfer hoort. Bijvoorbeeld 2, twee en dan 2 bloemetjes erachter. Dit vond ze nog heel moeilijk. Ze heeft het nog moeilijk met het schreven van aparte letters dus het schrijven van woorden gaat heel moeizaam. Ik oefende met haar apart, nam het telraam erbij en deed mijn uiterste best om het zo goed mogelijk voor haar uit te leggen. Het werken met het telraam sprak haar wel aan en zo kon ik dan ook haar aandacht winnen. Ze heeft een hele tijd goed met me geoefend. Ik zal dit de komende dagen zeker blijven herhalen.

Wanneer ik klaar was met N., kwam S.F. naast me zitten. Ze kon de cijfers goed schrijven, maar had het moeilijk van het schrijven van het cijfer in letters. Ik spelde voor haar de letters. Gelukkig had ik tijdens de paasvakantie het handalfabet goed geoefend en heb ik dit nu ook volledig onder de knie! We oefenden eerst in het oefenschrift, daarna aan het bord en als laatste nog een keer alles na elkaar in een apart schriftje.

We zijn een hele tijd bezig geweest, maar ze bleef gemotiveerd. Dit bewonder ik in haar. Ook al waren de andere kinderen aan het spelen, ze bleef bezig met haar werk omdat ze het zelf ook onder de knie wilde hebben.

Toen iedereen klaar was met het huiswerk, was het tijd voor mijn workshop ‘denken, durven, doen’. Ik had op voorhand gezorgd dat ik alle materialen ter beschikking had. De kinderen die wilden helpen, knipten samen met mij grote papierstroken. Deze stroken zouden ze nodig hebben bij de uitwerking van de workshop. Ze vonden het fijn om me te helpen want na een tijdje stond de hele groep rond de tafel. Ik legde dan ook meteen aan de begeleidster uit wat de bedoeling van de workshop was, welke opdrachten aan bod zouden komen en wat ik van welke leeftijdscategorie verwachtte. De kinderen in mijn groep zijn tussen de 4 en de 14 jaar oud. Een heel verschil qua leeftijd, maar toch slaag ik erin om telkens goed te differentiëren zodat ik de uitdaging voorzie voor elke leeftijd.

De kinderen namen plaats aan de tafel. De begeleidster legde voor me uit aan de kinderen wat de bedoeling was. Ik wilde dat de 3 oudste kinderen de leiding zouden nemen. Ik had de uitwerking van de workshop op papier gezet. Zij zouden de stappenplannen doorlezen en aan de andere kinderen meedelen wat ze moesten doen. Ze moesten zelf de taken zien de verdelen en er ook voor zorgden dat de jongste 2 kinderen hun aandeel hadden tijdens de workshop. Een hele uitdaging vond ik het zelf. Ineens een stappenplan lezen, leiding nemen en delegeren. Wonderbaarlijk! De 3 oudste meisjes werkten goed samen, lazen in stilte alles door en gebaarden naar iedereen was ze moesten doen. De jongste kinderen mochten de meeste stroken plooien omdat dat de taak was op hun niveau. De middelste groep zorgde ervoor dat alle materialen klaar lagen en dat alles verzameld werd in het midden van de tafel. De oudste kinderen hadden dan weer het idee om de groep in 2 te delen zodat ze niet met te veel waren om de workshop uit te voeren. Ik vond dit natuurlijk een heel goed idee en was benieuwd wat deze meisjes nog allemaal in hun mars hadden!

De groepjes werden verdeeld en iedereen ging aan de slag. De eerste opdracht van de workshop ging over het samenwerken aan een constructie. Door het volgen van een stappenplan zouden de kinderen tot een goed resultaat moeten komen. Goed lezen wat er geschreven staat, geen stapje overslaan… Ik hield alles goed in de gaten en zag dat de kinderen genoten van de verantwoordelijkheid die ze kregen. Beide groepen voerden de opdracht correct uit en kwamen na een tijdje tot het vooropgestelde resultaat. Ze waren zo trots! Ze lieten het resultaat meteen aan mij zijn, liepen naar de groepsbegeleidster om het te laten zien, ze straalden!

De 2 groepen toonden trots hun resultaat :)

Na deze opdracht was het voor mij wel duidelijk dat het op het gebied van samenwerking en het lezen van een stappenplan al niet meer mis kon gaan. Ik legde dan ook het volgende stappenplan en de andere materialen klaar en de kinderen gingen weer aan de slag. Deze keer was het de opdracht om een constructie te maken met rietjes. De plakband moest op de juiste manier aangebracht worden want anders zou de constructie niet stevig genoeg zijn. Ze vonden deze opdracht iets moeilijker, maar kwamen toch weer tot het gewenste resultaat.

Het was een geslaagde workshop! De kinderen hebben me op alle gebieden aangenaam verrast en alle vooropgestelde doelen zijn bereikt. Wat wil je nog meer hebben?

Een geslaagde dag! :)
Morgen ga ik weer aan de slag als zorgleerkracht op de Doth-school. Ik kan mijn zelf ontwikkelde spelvormen en affiches eindelijk gaan inzetten!

xCharlottex